Güneşli Günler Göreceğiz...

 

Bu hafta ara ara güneşli günler yüzünü göstermeye başladı yavaş yavaş...

 

Bahar nur yüzünü gösterip çiçekler pıtırak gibi açmaya başladı ağaç dallarında

 

Bir daha hiç soğuk gelmeyecekmiş gibi bir ümit yeşermeye başladı içimizde

 

Kışı sevsek de artık baharı ister oldu ruhumuz

 

Sonrasında yazı, sıcağı, sımsıcağı...

 

 

 

Via tık tık...

 

Açık havada yayıla yayıla oturmayı

 

Uzun saatlere yayılan sohbetler etmeyi

 

Hava karardı diye eve girmek zorunda olmamayı

 

İşten çıkınca günün halen aydınlık olmasını...

 

 

Via tık tık...

 

Sabah sofralarını açık havaya kurmayı

 

Sabah tazeliğinde uyanırken doğa onun binbir çeşit güzel kokusunu solumayı

 

Börtü böceğin sesini duymayı

 

Doğanın davetine uymayı...

 

 

Via tık tık...

 

Bir su kenarında oturmayı

 

Sessizliğindeki usulluğundaki sırra ermeyi

 

Sessizliğinin ne çok şey barındırdığını düşünmeyi

 

Nemi ile yüzüne yapışan serinliğini duymayı...

 

 

Via tık tık...

 

.... Güzel havaların arttığı zaman geldiğinde nihayet, denize ve maviliğe kavuşmayı

 

Gözlerin sonsuz ufka dalmasını

 

Uzaklara bakakalıp geçmişi değil, geleceği değil, sadece o anı yaşamayı

 

.....

 

İster oldu ruhumuz

 

....

 

Güzel günler göreceğiz

Güneşli günler

.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Eski Foça-Bir Çocukluk Rüyası...

 

 

Eski Foça

 

Antik çağlardan kalanlar kadar güzel hatıralarda

 

Arnavut kaldırımlı sokaklardan kale boyunca yürünen efil efil çepeçevre yollar kadar serin hafızalarda

 

Balıkçı önlerinde bekleşip duran irili ufaklı türlü çeşit kedi kadar arsız

 

Kireç boyalı eski çeşmelerden akan sular kadar tatlı ve serin sıcak geçen yazda

 

Yollara düştük güneş batımından az önce

 

Ağustos sıcağından çatlayan incirlerinden akan ballar kadar tatlı bir zamanda

 

Yıkılmış, ocağına incir ağacı dikilmiş gariban Rum evlerinin viran bahçeleri kadar ıssız

 

bir güzel Eski Foça

 

bir unutulmayan çocukluk rüyası

 

bir kaçış her daim

 

bu zamanın sıkılınan dünyasından

 

güzel günlere alıp götüren bir gemi hatıralar limanından

 

güzel Foça

 

eski Foça

 

......

 

 

 

Via tık tık...

 

 

 



Muhtaç...

Yaklaşık 22 aylık oluncaya dek -ayrı- kendi odasında uyutmaya çalışma mücadelesinden -biraz da mücbir sebeplerle- vazgeçip, kendi yatağıma yanıma almamdan, 3 yaş 7 aylık oluncaya dek devam eden birlikte yatma maceramız bu yılın Şubat ayı başında sona erdiğinde farkettim bu kavramı...

 

... Muhtaç ...

 

Yenidoğan bir bebek muhtaç değil bizim onu beslememize, sarmalamamıza, korumamıza, altını değiştirmemize

 

Aksine

 

Yenidoğmayan bizler -kelimenin tam anlamıyla- muhtacız onların güzel sarhoş edici kokularına

Minicik pamuk ellerini yanağımıza koymalarına

Gecenin bir vakti uykunun en derininde bizi tekmelemelerine

Kafa göz karın neresi denk gelirse

:)

 

Gecenin ortasında uyanıp düştü mü üstü yine mi açık diye yüz defa kontrol etmeye

Uyanıp enselerinden damlayan balları koklaya koklaya içine çekmeye

Öpmeye bile kıyamamaya

 

Muhtaç olan biziz aslında

 

...

 

 

Via Me, Myself & I

 

Şubat ayından beri daha da çok özlüyorum oğlumu

Gece uykularım daha rahat değil asla

Yatağa yayıla yayıla yatacağım sanırdım yatamıyorum

Hala tek tarafımın üstüne iki büklüm uykular

Minicik bedenini kucaklayıp yatmayı

Odanın onun güzel kokusuna bulanmış halini özlüyorum

ve

Muhtaç muhtaç bir uyduruk bahaneyle kendimi gecenin bir yarısı onun daracık yatağında buluyorum

:)

 

 

 

 

Kötü....

Kötü davrandığım günler oluyor benim etrafıma aileme oğluma ama en çok da kendime... En çok kendi kendime haksızlık oluyor böyle zamanlar... Şartlar elverdiğinde iyi olmak değil oysa marifet... 

En çok sevdiğine nasıl kötü davranabilir insan... 

Yapıyor, yapıyorum... 

Ve böyle zamanlar en çok kendim kendime uzaklaşıyor en çok kendim kendime küsüyorum... 

Ve işte şimdi tam da şu an kendimim en çok nefret ettiğim... 

Kendim; senden özür dilerim....

Via tık tık...

.......

Hoş Bir Seda...

Yine kıpırdak zihin oyunlarımın sıkça yaşandığı günleri ardı ardına yaşayınca ve artık birşeylerin bana haber mi verilmeye çalışıldığı yolunda şüpheler dıuymaya başlayınca bir noktada aklımın getirip taze taze önüme sunduklarına inanamaz olma halinden sıyrılıp öylesine kabul etme ve bu sunumlar ile eğlenceli zamanlar bile geçirmeye başladığım söylenebilir aslında.... Bunlardan biri de Seda...

Seda benim çocukluğumun ilkokul 4 ten sonra ve lise ikiye kadar geçtiği yani son çocukluk dönemimin geçtiği evimizin yan apartmanında oturan küçük kız arkadaşım... Seda renkli maviş gözlü kalkık burunlu hafif toparlak dünyalar güzeli bir kız çocuğu... Sedayı daha önce birkez bile düşünmemiş olduğumdan eminim... onunla ilgili hatırlanacak acı bir hatıra kötü bir anı da yok... Seda'nın babası yok, öyle hatırlıyorum...bir de küçük kız kardeşi var neredeyse bebeklikten yeni kurtulmuş kadar küçümen... Seda'nın bir annesi var asabi bir kadıncağız...şimdi anlıyorum veya hak veriyorum ki kadının yüzünden akan asabiyet ve mutsuzluk bir başına geçim derdi ile iki küçük kızına ve kendisine bir hayat hazırlamaya çalışmakla ilgili olabilir...o zaman ne kadar sevimsiz geldiğini düşünmekten utanıyorum şimdi... Kadıncağız hatırladığım kadarıyla terzilik de yapıyor ve etrafa mahalleliye birşeyler dikerek de bir ek gelir yaratmaya çalışıyor ama kadın hep mutsuz... hatta sinir hastası gibi...duvarları bitişik apartmanımızın bizim tarafımızdaki bahçesinde kalmaya çaba gösteriyorum sürekli... Seda ile oynamak istiyorum ama onların tarafa geçersem -birinci katta oturan- Seda'nın annesi illa ki birşeyler diyecek sanki... o yüzden Seda gelsin istiyorum hep bizim tarafa... Seda mutsuz bir çocuk şimdi anlıyorum, biliyorum... Seda hırçın bir kız çocuğu... çakmak çakmak gözlerinden kıskançlık ve mutsuzluk akıyor... şimdi görüyorum... o zaman Seda benim en iyi arkadaşım değil daha çok sevdiğim bir tane yegane arkadaşım var günümüz gecemiz birlikte geçen...Seda'yı çok da tınlamıyorum ama işte Sedacık içimde biryerlerde kalakalmış... iki gün önce çıkıp bana el sallayıp konuşmak için beni yanına çağırana dek ömrümde düşünmedim Sedayı... Gidiyorum; artık onun o çocukluk çağında koca bir teyze olmuş halimle güzelcik Seda'nın saçlarını okşuyor ve çocukluğun ne denli kıymetli olduğunu anlatmaya çalışıyorum... Seda güzel mavi gözleriyle sakince dinliyor beni... O hırçınlığını kovabildi mi Seda uzaklara merak ediyorum... mutlu bir insan olabildi mi... annesini merak ediyorum... acaba ömründe birgün olsun mutlu olabildi mi o kadıncık....

Via tık tık...

Ömrümüzün bir beş yıl ya da on yıl sonra nasıl olabileceği ile ilgili çok net bir görüntüye sahip olsak günlerimizi daha farklı geçirir miydik merak ediyorum...Bencilliklerimizden hoyratlıklarımızdan düşüncesizliklerimizden sıyrılabilir miydik merak ediyorum...

Seda....

Hoş bir Seda...