Öğretmenim canım benim...canım benim....

Uyandık sabah uykumuzdan ... Yatakta öpüş kokuş sefadayız ... Yüzünü dönüyor yüzüne yumuluyorum sırtını dönüyor saçlarını kokluyorum .... Müzik kutumuzun müziğini dinliyor küçük seslerle ona eşlik ediyoruz ... 

Öğretmenim canım benim canım benimi söylüyorum ona ... Öğrenmek için meraklı dinliyor dinliyor... Üçüncü söylememde son hecelerine eşlik etmeye başlıyor ... Bir daha bir daha ... Öğreniyor kendisi söylemeye başlıyor yataktan kalkarken ...

Öğleden sonra bir şarkı söylüyor ... Hayatımda duymadığım küçük bir şarkı parçası ... 

Ben ona öğretiyorum o bana öğretiyor ... küçük mini mini dünyasında bana öğreteceği o kadar çok şey var ki benim otuzyedi yıllık ömrümde öğrenmediğim şeyi beş yıllık ömründe öğrenmiş biliyor .... 

Öğretiyor bana ... 

Kalbini açana öğrenecek çok şey var ...
Hergün en önemlisi bunu yeniden yeniden usanmadan öğretiyor ....

Photo via Me, Myself & I ...

Şimdi Çocuk Büyümekte Günbegün...

 

 

Yazlıkta bir akşam üstü... Saat yedi yedi buçuk arası... bir güzel esinti çıkmış yine... yazlık insanları ve bir minik sıkılmışlar bütün gün... iki akşama bir, bir yürüyüşe çıkmışlar zeytinlikler arası... güzel yollar keşfetmişler bıdıklarının hiç susmayan hikayelerini dinlerken, ona cevap vermeye çalışırken... bu çabanın arasına pekçok şey pekçok şey sığdırmışlar... pek çok anı, pek çok gülücük pek çok kahkaha anı yaratmışlar... birlikte, hep birlikte.... zeytinlikler arası yolların incecik kumlardan oluştuğuna şaşırmışlar bir akşamüstü... oysa denizden oldukça uzakmışlar... şarkılar söylemişler...tekerlemeler söylemiş, şakalaşmışlar... çubuk kraker kemiren minikleri tekrar tekrar dedikçe gülüşmüşler.... güzel yollar bulmuşlar gizli kalmış, çocuk parkları bulmuşlar yıllardır hiç gitmedikleri... yıkık dökük evler bulmuşlar içlerinde bir sürü hatıra gizli...

 

Hatıra yaratmak....

Çocukluk başka türlü nasıl kurtarılır ki....

Çocukluk başka türlü nasıl kutsanır ki....

Çocukluk hatırası yaratmak yetişkin dünyası için yapılabilecek en önemli şey değil mi...?

Gelecekteki mutsuzluklardan hangi duygu koruyabilir ki insanı çocukluk mutluluğundan daha çok....

Hangi sığınak kol kanat gerebilir ki ona bir çocukluk anısından daha sağlam....

 

İşte bu yüzden ve hep önemsediğim yegane güzellik çocuk yetiştirmekte....

Daha da önemli birşey yok aslında....

Gelecekte güzel hatırlanacak hatıralar bırakmaktan başka ....

 

 

 

Bir çocuk gördüm uzaklarda
Gözleri kederli hatta korkulu
Her şeye rağmen bir an gülümsedi çocuk
Sıcak sade ama biraz kuşkulu...

Bir çocuk sevdim uzaklarda
Sanıyordum ki onun özlemi de buydu
O ise bir bakışta beni örtülerimden
Yalnızca yalnızca duygularıyla soydu

Ben böyle yürek görmedim böyle sevgi
şimdi çocuk büyümekte günbegün
Bütün hüzünleri okşadı birer birer
Gizli bir ümide sarılarak biraz küskün

 

 

 

Bir çocuk gördüm uzaklarda
Biraz çocuk biraz adam biraz hiçti
Ellerinde yaşlı zaman demetleri
Daha önce denenmemiş yeni bir yol seçti

Bir çocuk sevdim uzaklarda
Bir elinde yarın öbür elinde dün
Erken ihtiyarlamaktan sanki biraz üzgün
Dünyanın haline bakıp güldü geçti

Ben böyle yürek görmedim böyle sevgi
şimdi çocuk büyümekte günbegün
Bütün hüzünleri okşadı birer birer
Gizli bir ümide sarılarak biraz küskün

 

 

Via Me, Myself & I...

Şarkı sözü: Sezen AKSU

 

Herkese güzel çocukluk hatıralarının sıcağında güzel bir sonbahar dilerim...

:)

 

 

 

Muhtaç...

Yaklaşık 22 aylık oluncaya dek -ayrı- kendi odasında uyutmaya çalışma mücadelesinden -biraz da mücbir sebeplerle- vazgeçip, kendi yatağıma yanıma almamdan, 3 yaş 7 aylık oluncaya dek devam eden birlikte yatma maceramız bu yılın Şubat ayı başında sona erdiğinde farkettim bu kavramı...

 

... Muhtaç ...

 

Yenidoğan bir bebek muhtaç değil bizim onu beslememize, sarmalamamıza, korumamıza, altını değiştirmemize

 

Aksine

 

Yenidoğmayan bizler -kelimenin tam anlamıyla- muhtacız onların güzel sarhoş edici kokularına

Minicik pamuk ellerini yanağımıza koymalarına

Gecenin bir vakti uykunun en derininde bizi tekmelemelerine

Kafa göz karın neresi denk gelirse

:)

 

Gecenin ortasında uyanıp düştü mü üstü yine mi açık diye yüz defa kontrol etmeye

Uyanıp enselerinden damlayan balları koklaya koklaya içine çekmeye

Öpmeye bile kıyamamaya

 

Muhtaç olan biziz aslında

 

...

 

 

Via Me, Myself & I

 

Şubat ayından beri daha da çok özlüyorum oğlumu

Gece uykularım daha rahat değil asla

Yatağa yayıla yayıla yatacağım sanırdım yatamıyorum

Hala tek tarafımın üstüne iki büklüm uykular

Minicik bedenini kucaklayıp yatmayı

Odanın onun güzel kokusuna bulanmış halini özlüyorum

ve

Muhtaç muhtaç bir uyduruk bahaneyle kendimi gecenin bir yarısı onun daracık yatağında buluyorum

:)

 

 

 

 

Kafamda esen gençlik yelleri...

İki çocukluktan yeni ergenliğe geçmiş kız çocuğu dolaşıyorlar bir alışveriş merkezinde

belli ki onbeşgün tatilinde ikisi de ailelerinden yana pek bir tat bulamamış

bir buluşma ayarlayıp kaçıvermişler bu anlamsız kapalı binaya

kızların hal hareket ve tavırlarındaki çocuksuluk hiç gözümün önünden gidecek gibi değil

bu çocuksuluğu kavramayacak olan binlerce yarım akıllıya neler vaadedebileceği bu halin, içler acısı

bu henüz çocuk olup, bedenleri yeni yeni gençliğe adım atanlar güruhu neden bu çağda aileye düşman kesilir bir muamma

Hepimiz olduk hepimiz geçtik bu yoldan

Ama şimdikilerde sanki bir akıl başa ermeyecekmiş hali var korkutucu

Via tık tık...

Dön gel bu sefer kendi çocuğunun ergenliğini düşün

Yaşayacağın binbir tane olası didişmeyi ve didişme mevzusunu

Bu çocukları çok yara bere almadan nasıl büyüteceğiz telaşı aldı mı beni bir öğle tatilinde bir alışveriş merkezinde keyif keyif gezmem gerekirken

Cevabı bilmiyorum

Ama bu yandan çok endişem var onu biliyorum

Onlar bizden uzaklaştıkça, artık bizimle vakit geçirmekten birşey anlamadıkları zaman, biz onlara nasıl ve ne şekilde yaklaşıp yanlarında olduğumuzu anlatabileceğiz

Bilmiyorum

Nefesim daralıyor bunları düşündükçe

Ne yalan söyleyeyim

Korkuyorum

...

... Huzur ...

Günlerdir çok huzursuzdum... Aklım fikrim üretilebilecek bütün kötü senaryoları üretti... Paranoyak ikinci kimliğim bu senaryoları yeniden yeniden yazdı yönetti roller verdi kendine... oynadı oynadı.... Rüyalarım gecelerimi birbirine kattı, kasıp kavurdu rüzgarları... Olmadık yerlerdeyim günlerdir... Rüzgar dindi... Sular duruldu... Endişeler bitti...Yere bastı ayaklarım yeniden... Kokular beynime yeniden ulaşır sesler kulağıma gelir oldu... Yeniden dokunabilmek, hissedebilmek konuşabilmek anlayabilmek ne güzel....

Huzur... En az çocukluğumdaki kadar huzurluyum yeniden... Çok şükür...

Oğlum iyi

Ben iyi

İyiyiz

Yeniden

...

via Me, Myself & I

Yatakta sünmek...

Benim gibi hafta içi hafta sonu farketmeksizin sabahın köründe ayağa dikilen biriyseniz eğer sabahın seherinde ötüyor kuşlar şarkısı eşliğinde başladığınız günlerde saat sabahın dokuzbuçuğunda bile gün epey bir bitmiş sayılır...

:)

Anne olduktan sonra sanırım en çok özlem duyduğum şeylerden birisi de yatakta uyandıktan sonra biraz zaman öldürmek, sünmek, erinmek, gerinmek...artık namümkün...zira öyle kıpırdak bir böcüğün annesiyim ki oğlum için gözünün açılmasıyla yataktan kalkılması eşanlamlı...bu nadide özelliğini ilkokul ile başlayan eğitim öğretim hayatında ve gelecekte iş hayatında da koruması en büyük dileğimdir...sabah uyanır uyanmaz kalkabilir ve güne başlamaya hazır ve nazır olmak az sayıda insan evladına nasip olan bir huydur nitekim :)

Via tık tık...

Böcük oğluma bu konuda hayatta başarılar ve herkese uykusunu güzelce alabildiği mutlu bir pazar günü dilerim :)