Hayatımın olağan akışı içerisinde nefret kelimesini pek değil hiç hayatına uğratmayan bir insanım ben...dahası özellikle anne olduktan sonra sanırım hayatımda birilerinden nefret edebilme yetimi kaybettiğimi düşünürüm hep...ama bazen böyle değil işte...bazı durumlardan bazı hallerden hayatın bazı dayatmalarından nefret ediyorum...bu nefret duygusunun da pek tabii ki bazı özneleri olabiliyor işte...bugün gerçekten kopuk ve hiç abartısız nefrete yakın duygular içindeyken içimdeki öfkeyi ve anlaşılmamışlığı nasıl yatıştıracağımı da gerçekten bilmiyorum...sinirimi hıncımı kimden neden çıkarsam geleceğe dair endişemi nasıl gidersem ne yapsam hiç bilmiyorum...öfkeden elim ayağım yüzüm gözüm atıyor ve sadece kaybolmak istiyorum hiç bilmediğim bir yerlerde...
Avazımın çıktığı kadar bağırmak, canımı çıkarırcasına acıtmak, nefret öznesini yerden yere vurmak ya da derin bir sessizliğe gömülüp kalmak...Kopup gitmek istiyorum kısaca...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder