Yaklaşık 22 aylık oluncaya dek -ayrı- kendi odasında uyutmaya çalışma mücadelesinden -biraz da mücbir sebeplerle- vazgeçip, kendi yatağıma yanıma almamdan, 3 yaş 7 aylık oluncaya dek devam eden birlikte yatma maceramız bu yılın Şubat ayı başında sona erdiğinde farkettim bu kavramı...
... Muhtaç ...
Yenidoğan bir bebek muhtaç değil bizim onu beslememize, sarmalamamıza, korumamıza, altını değiştirmemize
Aksine
Yenidoğmayan bizler -kelimenin tam anlamıyla- muhtacız onların güzel sarhoş edici kokularına
Minicik pamuk ellerini yanağımıza koymalarına
Gecenin bir vakti uykunun en derininde bizi tekmelemelerine
Kafa göz karın neresi denk gelirse
:)
Gecenin ortasında uyanıp düştü mü üstü yine mi açık diye yüz defa kontrol etmeye
Uyanıp enselerinden damlayan balları koklaya koklaya içine çekmeye
Öpmeye bile kıyamamaya
Muhtaç olan biziz aslında
...
.jpg)
Via Me, Myself & I
Şubat ayından beri daha da çok özlüyorum oğlumu
Gece uykularım daha rahat değil asla
Yatağa yayıla yayıla yatacağım sanırdım yatamıyorum
Hala tek tarafımın üstüne iki büklüm uykular
Minicik bedenini kucaklayıp yatmayı
Odanın onun güzel kokusuna bulanmış halini özlüyorum
ve
Muhtaç muhtaç bir uyduruk bahaneyle kendimi gecenin bir yarısı onun daracık yatağında buluyorum
:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder