Evet arttı...yaza özlem fena halde arttı...içimi bir kasıp bir bırakan bir kocaman kalp atışına dönüştü...
Özledim...oraları özledim....serin nefesler aldığım içime soğuk sular serpen huzurunu özledim...
Adatepeyi özledim...
Zeytin ağaçları selinden aşa aşa gidilen,
kıvrılarak varılan incecik yolunu...
Çam ağaçlarının eşliğindeki yolun iki kenarındaki bu dünyadaki en huzurlu mezarlığını geçince gelinen küçük köy meydanını özledim...
Çınar ağacının altında basit küçük tahta sandalyelerde oturup köyün sessizliğini dinlemeyi,
gün batarken yukarı kıvrılan arnavut kaldırımlı yollardan tırmanmayı,
incir ağaçlarının fışkırdığı viranelerin bahçelerini,
Ağustos böceklerinin cırcırlarını dinlemeyi özledim....
Aralanmış kapılardan eski avlulara dalmayı,
içeriden gelen tavuk gıdaklarında evlerin hikayelerini yazmayı,
küçük çocukların bu köyde büyümelerinin nasıl da güzel olduğunu düşünmeyi özledim...
Güneş selinin eski evlerin üzerinden akmasını,
bu sele kapılıp gitmeyi,
dağların hemen ardında denizin gülümsediğini bilmeyi özledim....
Herbiri ayrı güzel restore edilmiş evleri,
kapıda asılı güzelim fenerleri,
rengarenk desenli kapılarını,
eskimiş, girişlerdeki taş basamaklarda oturmayı özledim...
... Via Me, Myself & I ...
Açık bir müzede gezer gibi tüm köyün sokaklarını dolaşmayı...
Her bir köşe başında şaşırmayı...
Küçücük bir yerleşimin nasıl bu kadar güzel bir dünya vaadedebileceğini anlamayı özledim...
Yaz gelsin artık...
Ve öylece beklesin hemencik bitmesin sakın...
Özledim...
Herkesin özlediğine kavuştuğu günlerin çabuk çabuk gelmesini dilerim
:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder